معالم الدین و ملاذ المجتهدین (المقدمه فی اصول الفقه)

توضیحات

معالم الدین و ملاذ المجتهدین یا معالم الاصول تألیف حسن بن زین الدین شهید ثانى (متوفى ۱۰۱۱ قمرى)، در زمینه علم اصول فقه می باشد.

شیخ حسن بن زین الدین، فرزند شهید ثانی، ملقب به جمال الدین، مکنّا به ابومنصور، عالمى عامل، فقیهى اصولى و ادیب، شاعرى خوش ذوق، محدث، رجالى و عابدى در زهد و تقوا مشهور عام و خاص، یکى از فحول و اعیان علماى امامیه در اوایل قرن یازدهم هجرى و در بیشتر علوم مقارن زمان خود صاحب نظر بود.

این کتاب در اصول فقه شیعه امامیه است که در میان علما به «معالم» معروف شده و از زمان مؤلف تا عصر حاضر از کتب درسى و مرجع استفاده عموم بوده است و به جهت کثرت اشتهارش، مؤلف آن نیز به صاحب معالم شهرت یافته است. کتاب معالم الدین که کتابى اصولى است، مقدمه کتاب معالم الدین و ملاذ المجتهدین که کتابى فقهى است، مى‌باشد. این کتاب مشهورترین تألیف و تصنیف شیخ حسن بن شهید ثانى مى‌باشد به طورى که او را به نام صاحب معالم مى‌شناسند. در الذریعه گفته شده، هنگامى که این مقدمه از کتاب معالم الدین و ملاذ المجتهدین جدا شده، به نام معالم الأصول نامیده شده است.

محتوای کتاب‌

مؤلف در مقدمه کتاب مباحث آن را این گونه تقسیم بندى مى‌کند: «و رتبنا کتابنا هذا على مقدمه و أقسام أربعه».

مقدمه، همین کتاب «معالم الأصول» است که از کتاب «معالم الدین و ملاذ المجتهدین» جدا شده و قسمتهاى چهارگانه مربوط به مباحث فقهى است.

مقدمه به دو مقصد تقسیم مى‌شود:

الف. مقصد اول بیان فضیلت علم است که از ۳۹ حدیث و آیات زیادى تشکیل شده است. در ابتداى کتاب خطبه باارزشى در فضیلت علم و به خصوص علم فقه و اخلاص نیت و عمل به آموخته‌ها و تواضع آورده شده که مقدمه‌اى براى ورود به مباحث فقهى است و در کتابهاى اصولى متداول این مقدمه دیده نمى‌شود. پس از آن، تعریف فقه و موضوع علم فقه آمده است.

ب. مقصد دوم شامل نه مطلب و خاتمه است که تا آخر کتاب ادامه دارد و مهمترین مباحث علم اصول در آن بیان مى‌شود. مطلب اول از مقصد دوم شامل مباحث تعریف کلى و جزئى، حقیقت لغوى و حقیقت شرعى، مشترک لفظى و حقیقت و مجاز است و مطلب دوم شامل دو مبحث اوامر و نواهى است، مطلب سوّم بحث عموم و خصوص، مطلب چهارم مطلق و مقید و مجمل و مبین، مطلب پنجم اجماع، مطلب ششم اخبار، مطلب هفتم نسخ، مطلب هشتم قیاس و استصحاب، مطلب نهم اجتهاد و تقلید و در نهایت خاتمه کتاب بحث تعادل و تراجیح مى‌باشد. منبع