حسین (ع) از زبان حسین (ع) : زمانه و زندگی امام حسین (ع) از زبان ایشان

توضیحات

حسین (ع) از زبان حسین (ع) نوشته حجت الاسلام و المسلمین محمد محمدیان، کتابی درباره زندگی امام حسین(ع) و واقعه عاشوراست. کتاب «علی از زبان علی علیه السلام» نیز از نویسنده این اثر است که با اقبال بسیاری مواجه شده است.

این کتاب در هشت فصل دوران ولادت امام حسین (ع) تا شهادت آن حضرت و پس از آن را روایت می کند. همچنین ماجرای اسارت کاروان تا بازگشت به کربلا و سپس مدینه از زبان حضرت زینب (سلام الله علیها) روایت می شود.

فصل های این کتاب عبارت اند از: «دوران رسول خدا (ص)، دوران امیرالمومنین (ع)، دوران امام حسن (ع)، امامت، آغاز مبارزه آشکار با حاکمیت اموی، از مکه تا کربلا، و تو چه می دانی کربلا چیست، پس از شهادت امام حسین (ع)».

حجت الاسلام والمسلمین محمد محمدیان در این کتاب از روایات و احادیثی بهره برده است که تماما به سند صحیح از کتاب‌های معتبر شیعی و حتی اهل سنت روایت شده است.

نویسنده در فهرست منابع، ۱۰۱ منبع دست اول آورده است و مانند بسیاری از کتب تاریخی تنها به ذکر منابع در فهرست بسنده نکرده است؛ بلکه متن عربی و منبع روایات از حضرت را در پاورقی بیان کرده است که این امر پژوهش و رجوع به اصل سند را بر محققان تسهیل می‌کند. برای نمونه درباره سخنرانی دوم حضرت برای سپاه حر، به ۵ منبع دست اول و مستند ارجاع داده شده است.

مولف برخی روایات مشهور را که غیر مستند و در مواردی دارای سند ضعیف است، ذکر نکرده. برای نمونه، مشهور است که حضرت زینب (س) پس از شهادت حضرت دست به دعا برمی‌دارد و می‌فرماید: «خداوندا! این قربانی را از ما قبول فرما». محمدیان در مقدمه کتاب بیان می‌دارد که به دلیل آنکه این نقل در اسناد معتبر موجود دیده نشده از نقل مطلب خودداری کرده است.

در بخشی از این کتاب آمده است:  فرزند شیرخوار خود را در بغل گرفتم و همین که خواستم او را ببوسم تیر حرمله بر گلوی آن طفل فرود آمد و او را به شهادت رساند. در حالیکه مشتی از خون او را به سوی آسمان می‌پاشیدم گفتم: آن چه این مصیبت را برایم آسان و قابل تحمل می‌کند این است که در برابر نگاه خداوند انجام می‌گیرد.

راوی یعنی امام حسین در این کتاب، شهادت حضرت عباس را اینگونه روایت می‌کند:

«پس از آنکه همه اصحاب و یارانم به شهادت رسیدند و تنها برادرم عباس در میدان باقی ماند، شدت تشنگی موجب شد که با هم به سوی فرات حرکت کنیم، دشمن با تمام توان از رسیدن ما به آب ممانعت به عمل آورد و جنگ سختی درگرفت که در اثنای آن بین من و برادرم عباس فاصله افتاد. عباس موفق شد از میان انبوه دشمن، راهی به سوی آب پیدا کند و مشک را پر آب کند و به سوی خیمه‌ها بازگردد. اما در مسیر افرادی از دشمن در پشت درختان کمین کرده بودند و توانستند از پشت سر، دست عباس را قطع کنند. کسانی که در نخلستان کمین کرده بودند توانستند دست چپ عباس را نیز قطع کنند و او باز هم رجز می‌خواند. بعد از قطع دو دست، عمود آهنینی بر سرش فرود آمد و از اسب بر زمین افتاد و به شهادت رسید. هنگامی که از شهادت عباس اطلاع یافتم به شدت گریستم و گفتم: هم‌اکنون کمرم شکست و چاره‌ام کم شد.»