حکایت عطش؛ جرعه ای از زلال دعای ندبه

حکایت عطش : جرعه ای از زلال دعای ندبه

سابقه مبارزه و معارضه تاریخی اسلام با مذاهب منسوخ و رقابت اندیشه دینی با دیگر مکاتب معاصر، اقبال عمومی و جهانی به اندیشه اسلامی شیعی را در پی داشت و با ظهور انقلاب اسلامی ایران؛ دشمنان را به مقابله در سه شکل عمده و مؤثر کشانده است:
۱٫ گسترش شهوات (ماهواره، اینترنت، عکس و پورنوگرافی).
۲٫ طرح شبهات و ایجاد شک و تردید در ایمان، رسالت، امامت و حتّی اماکن مذهبی.
۳٫ بدعت ها (مثل: خرافات، عرفان و اخلاق بدون دین! و قرائت های گوناگون و هرمنوتیک).
در چنین فضایی، جبهه ایمان و به ویژه گرایش اسلامی شیعی در طرح اندیشه های خود، باید با چند ویژگی به میدان بیاید:
۱٫ استناد؛
۲٫هماهنگی؛
۳٫ جامعیت؛
۴٫ توفیقات عملی؛
۵٫مروری بر مسأله دعا
خاستگاه دعا چیست؟!
دعا در متون دینی آن چنان مقامی رفیع دارد که خداوند در قرآن می فرماید: «قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَآؤُکُمْ»؛ اگر دعای شما نبود خدا چه اعتنایی به شما داشت؟!
اشاره ای لطیف در قرآن، دعا را مساوی عبادت می داند که جلوه ای از مقصد هستی است و اگر کسی به این کار نپردازد، جزءِ مستکبرین بوده و با خواری به جهنم وارد می شود.
«وَقالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ» امّا به راستی چرا انسان دعا می کند؟!
واضح است که انسان دعا را وسیله حاجت و عبادت قرار می دهد. اما دعا می تواند ریشه ای عمیق تر داشته باشد و خود هدف واقع شود.
زیرا نشانه تعلق وابستگی و عبودیت ماست. لذا دیگر مهمّ نیست که اجابت بشود یا نشود.