شرح فقراتی از دعای افتتاح

شرح فقراتی از دعای افتتاح بیانات حضرت علاّمه آیت الله حاج سیّد محمّدحسین حسینی طهرانی (۱۳۷۴-۱۳۰۵) درباره دعای افتتاح است.

دعای افتتاح بسیار عالیه المضامین و از نوادر ادعیه ای است که روح و شوقِ انتظار درک ولایت را ظاهراً و باطناً در نفس انسان زنده می کند، و آدمی را برای ادراک حضور صاحب ولایت کبریٰ حضرت ولیّ عصر عجلّ الله تعالی فرجه الشریف و ارواحنا لتُراب مقدمه الفداء آماده و مهیّا می سازد.

این اثر در ۱۰ مجلس تدوین یافته که برخی از عناوین آن عبارتند از:
«معنای حمد و ثناء»، «لزوم وجود دو جنبۀ رحمت و غضب در زندگی فردی و اجتماعی»، «معنای جمال و جلال الهی»، «تبیین اجمالی قاعدۀ اَلواحد»، «تبعیت از جهل یعنی بت پرستی»، «اذن تکوینی و تشریعی خداوند به بندگانش برای دعا نمودن»، «نعمت بزرگ اسلام در اجازه دادن به ارتباط با خدا در هر زمانی و مکانی»، «طریقه شناخت معبود و مقصود واقعی»، «اهمیت و لزوم تلاوت قرآن در نماز»، «معنای واحد بالصرافه به بیانی ساده»، «قدرت خویشتن داری عالی ترین قدرت است»، «نهایت درجۀ کمال ممکن الوجود، دعا و حمد است»، «تقدم مقام عبودیت بر ولایت»، «صفات انسان کامل و فقیه حقیقی»، «معنای قیام حضرت مهدی در عصر غیبت».

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

اللَهُمّ أذِنتَ لی فی دُعائِکَ و مَسألتِکَ؛ «تو به من اذن دادی که بیایم و از تو بخواهم!»

اگر خدا اذن نداده بود چه می‌شد؟ انسان اجازۀ دعا نداشت؛ او بنده است و خدا مولا است، و این مولا به این بنده اجازه نمی‌دهد که: تو بیا و عرض حاجت به آستان مقدّس ما بیاور! بلکه خودت باش و خودت و انانیّت و نفس خودت! هیچ راهی به ما نداری؛ تو بندۀ ما هستی و ما مولا، بنده را با مولا چه کار؟! خاک را با خورشید چه کار؟! «أینَ التّرابُ و رَبُّ الأربابِ؟!» ما را از خاک ـ پست‌ترین چیز ـ آفریدی؛ و تو هم ربُّ الأربابی، از همۀ ارباب‌ها بالاتر و از همۀ پروردگارها پرورنده‌تر هستی، و ربوبیّتت از همۀ رَب‌ها شدیدتر و بیشتر و عظیم‌تر است. بنابراین اگر به ما اذن نمی‌دادی، این عین واقع بود؛ نه اینکه اذنی که ما داریم تا دعایی و مسئلتی از تو کنیم، حقّی است برای ما! نه، هیچ حقّی نیست! بلکه فقط مرحمت و لطف تو است که این اذن را به ما دادی.

و اذن تو در دو مرحله است: یکی در مرحلۀ تکوین، و یکی هم در مرحلۀ تشریع؛ که هر وقت دلتان می‌خواهد، بگویید: یا الله! زمان و مکانی برایش قرار ندادی، کیفیّت و وضعیّت و موقعیّت خاصّی برایش قرار ندادی.