سیرتنا و سنتنا
- تعداد صفحات: 411
- زبان: عربی
- قطع: وزیری
- نوع جلد: سخت
مولف: علامه عبدالحسین امینی
ناشر: مجمع جهانی اهل بیت (ع)
- ارسال توسط فروشگاه اینترنتی کتاب مشارقدر صورت ناموجود شدن در انبار، در اسرع وقت، تامین و ارسال خواهد شد.
توضیحات
سیرتنا و سنتنا از جمله آثار عربى علامه شیخ عبدالحسین امینى (۱۳۲۰-۱۳۹۰ق) است. سؤال شخصى از علامه در سوریه پیرامون وجود غلو در میان شیعیان و تکروى و افراط آنان در حبّ اهلبیت(ع) و مخصوصاًً امام حسین(ع)، انگیزه تألیف اثر حاضر بوده تا بدینمنظور، شبهات مطرح شده در اینگونه مسائل، حل شده و پردههاى ابهام از روى مبادى اعتقادى این مسائل، برکنار رودکتاب به زبان عربى در یک جلد منتشر شده است.
اثر حاضر، حاصل سفر علامه امینى در سال ۱۳۸۴ق به نواحى مختلف سوریه مىباشد. ایشان حدود چهار ماه در اطراف این کشور اقامت گزیده و سرگرم استفاده از کتابخانههاى بزرگ و گرانقدر دمشق و حلب بوده است
دانشپژوهان این دیار و اساتید و رجال علمى و دینى آن، از علم بیکران وى، درسهاى عالى و سودمند گرفتند و کنفرانسهاى طولانى که در پیرامون بحثهاى پرارزشى تشکیل شد- که دست بسیارى از رجال علم و دین، از آن کوتاهست- در اعماق دل شنوندگان، جایگزین مىشد و در روح آنان، رغبت و علاقه عجیبى نسبت به علوم- ولایت مطقه عامه- به وجود مىآمد؛ ولایتى که از خصائص آل الله و اهلبیت طاهرین(ع) است. از جمله آن مباحث، بحث و مطالبى است که در اثر حاضر گردآمده و به تنهایى ارزش تمامى مناظراتى را که ایشان، در این مدت، القاء فرمودهاند، بخوبى روشن مىکند
نویسنده در ابتداى کتاب، به بیان خاطرات خود در شهر حلب و چگونگى سؤال از ایشان و پاسخ به آن سؤال، اشاره نموده است. گویا سفر ایشان چهار ماه طول کشیده که روزى در شهر حلب، به کتابخانه «دارالکتب الوطنیه» رفته و در آنجا با سؤال و شبههاى مواجه شده و به پاسخ آن پرداخته است. در این سؤال، شخصى از علامه چنین پرسیده است که: «شیعه با داشتن دانشمندانى بزرگ، چون جنابعالى، چرا درباره اهل بیت رسول خدا(ص) غلو مىکنند؟ با اینکه همه مىدانیم که مسلمین بدون استثناء همه نسبت به على[ع] و اولادش[ع] علاقمندند، این تکروى شیعه در بنا ساختن مجالس سوگوارى براى چه؟ و عادت دیرینه ایشان در برگزارى مجالس جشن، پس از گذشت قرنها براى چیست؟»
علامه به این نکته اشاره نموده است که این سؤال، تنها سؤال آن شخص نبود، بلکه ایشان این اعتراض و امثال آن را تا آن روز از مردم سوریه به کرات شنیده و معتقد بودند که این شبهه به دست اجانب به منظور ایجاد تفرقه در صفوف مسلمین و از بین بردن وحدت کلمه آنان در میان ایشان ساخته شده است. مشتى مقلد هم که هر حرفى را کورکورانه مىپذیرند، آن را پذیرفتهاند و به تدریج در میان همه مسلمین، رخنه یافته و منتشر شده است و مردم از در جهل به آراء و معتقدات صحیح دینى، آن را حقیقت پنداشتهاند
علامه در مقام پاسخ به آن شخص، به نکات زیر اشاره نموده است که به خلاصهاى از پاسخ علامه و نکات گفته شده، اشاره مىگردد:
باید دانست که حبّ و بغض، دو خصلت است که در دلها توارد و آمد و شد دارند و این دو کلمه، یکى از اقبال نفس و میل آن و دیگرى از ادبار نفس و اعراض آن، حکایت مىکند. زیرا تمامى موجودات اعم از مادى و معنوى، وقتى به محکمه قضا و دادگاهى که در نفس آدمى است عرضه شود، خواه و ناخواه، یکى از دو کار را مىکند یا این بعد از تمام شدن تصور و تصدیق، آن مطلب در عدسى قلب، منعکس مىشود و نسبتى بین قلب و آن شىء برقرار مىگردد و یا آنکه در قلب، منعکس نشده و قلب از آن اعراض مىکند. اینست حقیقت حبّ و بغض
به نظر علامه، حبّ و بغض، همانطور که در اصل پدید آمدن، پیرو اسباب و موجباتى است که منشاء تحقق آنهاست، در شدت و ضعف نیز تابع آن علل است و به موازات آن علل و عوامل، محدود مىگردد، یعنى اگر حبّ و بغض را به زیادى و کمى و ضعف و شدت توصیف مىکنند، به اعتبار شدت و ضعف خصوصیات و علل و عوامل است. پس در حقیقت، حبّ و بغض، به میزان و علل و اسباب خود، تقدیر و اندازهگیرى مىشود و تنها موجودى که اصالتاً، قبل از هرچیز- از نظر ذات، صفات و افعال- شایسته محبت است، خداوند تبارک و تعالى مىباشد پس به همین جهت، خداوند اولویت و اولیت در دوستى را دارد و اگر کسى در دوستى، غیر او را بر او مقدم بدارد، از راه عقل منحرف گشته است
علامه معتقد است این محبت (محبت به خدا)، وقتى براى انسان مثمر ثمر و نتیجهبخش است که منجر به دوستى دو طرفه گردد و این دوستى طرفینى هم صورت نمىگیرد مگر بعد از آنکه خداوند در نزد عبدش انگیزه دوستى را سراغ داشته باشد و از بارزترین افراد صالح و بندگان مخلصى که توانستند محبت خود را بخداوند بدینطریق نتیجهبخش کنند، مولا امیرالمؤمنین(ع) است که پیامبر(ص) در حدیث «رأیت» وى را بداشتن چنین محبتى معرفى نموده است و وقتى دوستى طرفینى بین خدا و بندهاش تمام شد، بنده براى هر عنایت و کرامتى از طرف خداوند، اهلیت و قابلیت پیدا مىکند و شرف تقرب و نزدیکى به خدا برایش حاصل مىشود
به باور نویسنده، این فردى که در عالىترین درجه از تحابب قرار گرفته است، ثانیاً و بالعرض مقام اولویت و اولیت در محبت را دارا مىباشد. چون او از همه موجودات و از هر آنچه که دست قدرت، در عالم وجود، تصویر نموده، در اتصاف به تحابب گوى سبقت را ربوده است. وى معتقد است که این همان قاعده «اعتبار نسبت و اضافات» است که پیامبر(ص) هم در حدیثى فرمودهاند: «خدا را به خاطر روزى دادنش دوست بدارید و مرا به دوستى خدا و اهلبیتم را به دوستى من، دوست بدارید»
علامه در ادامه، به توضیح علت عزادارى براى امام حسین(ع) پرداخته است. علامه معتقد است که یکى از موضوعات مسلم در نزد امت اسلام، اعتقاد به این است که پیامبر(ص) به تمامى ملاحم و فتن و حوادث ناگوارى که پس از او براى عترتش پیش مىآمد، آگاه بود و این آگاهى و اطلاع، از شئون ولایت کبراى مطلقه اوست که شامل تمام خلایق مىشود و از شئون این ولایت است که چنین مصائبى را تحمل نموده و نادیده بگیرد و عمّال جور و ستم را مؤاخذه نکند و با این حال مىتوان گفت که پیامبر(ص) در طول زندگیش ناظر حوادث و مصائب دلخراش اهلبیتش بوده است و لذا در زندگیش وقتى چشمش به یک از ایشان مىافتاد، آنچه که در دل داشت، در مقابلش مجسم مىشد و به همین جهت در تمام دوران زندگیش، حزن و اندوه در قلبش پدیدار مىگشت و هر وقت محیط را براى تسکین قلب خود مساعد مىدید، یکى از اهلبیت خود را در آغوش مىکشید و چیزهایى که مایه تسلایش گردد، به زبان مىآورد و بارها براى امام حسین(ع) گریه و عزادارى کرد
علامه معتقد است که تجدید یادبود در میلاد و مرگ و میر، اعیاد بزرگ، نهضتهاى دینى و ملى، حوادث اجتماعى جهانى و وقایع مهمى که در ملتها رخ مىدهد و سالگرد آن روز را جشن گرفته یا سوگوراى مىکنند و این کار، از شعائر و رسوم دیرینهاى است که طبع بشرى آن را متداول ساخته است و تاریخ تا کنون روزى را نشان نداده که حادثه واقع در آن، از حادثه عاشورا، بزرگتر و مهمتر و مصیبتبارتر باشد
مشخصات
تعداد صفحات | 411 |
---|---|
زبان | عربی |
قطع | وزیری |
نوع جلد | سخت |
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.